21 dagen klaagvrij

Je kent het vast wel. Iets zit tegen, het wil niet lukken en voor je het weet klaag je steen en been tegen de eerste persoon die je toevallig tegenkomt. Vaak is dat een collega of gezinslid, die echt niet op jouw negativiteit zit te wachten. Of nog erger…hij of zij gaat meedoen en dan wordt het een collectief potje klagen!

Afgelopen zomer las ik een artikel in het Flowvakantieboek over zeuren. Eigenlijk herkende ik mezelf er wel in. Stiekem vind ik het heerlijk om samen met collega’s een potje te klagen. Maar als anderen tegen mij klagen of zeuren vind ik dat meteen een stuk minder leuk. Tijd dus voor een uitdaging.

Ik bestelde 10 paarse polsbandjes van ‘A complaint free world’. Dit is een initiatief van Will Bowen, een veel te positieve Amerikaan waar mijn nekharen spontaan van overeind gaan staan. Maar hoe irritant Will ook is; hij heeft wel een punt. Hij denkt dat de wereld er een stuk leuker en beter uit gaat zien als we allemaal stoppen met klagen en positiever in het leven staan.

Maar hoe kun je dan klaagvrij worden? De bedoeling is dat je het polsbandje om je pols draagt en hem dan 21 dagen om dezelfde pols kunt houden. Maar let op! Elke keer dat je klaagt, roddelt of zomaar kritiek geeft, verhuis je de armband naar je andere pols en begint opnieuw met dag 1. Je gaat dus in het begin heel vaak opnieuw naar dag 1. Heel vaak….

Inmiddels heb ik een aantal gezinsleden en collega’s zover gekregen mee te doen. Zelfs verstokte klagers doen hun uiterste best op dag 2, of zelfs dag 3, te komen. Ik vind het heerlijk dat ze meedoen, zo kunnen we elkaar een beetje steunen bij de zoveelste dag 1. Bovendien kunnen we bij elkaar checken of iets wat we gezegd hebben nou wel of geen klagen was. Want dat is nog best een lastige.

Volgens het woordenboek is klagen is het uiten van verdriet, pijn en ontevredenheid. Dit is echter niet waar het bij deze uitdaging om gaat. Het uiten van pijn en verdriet vind ik, mits niet te langdurig, natuurlijk geen enkel probleem. Ik zou het heel naar vinden als mensen hun pijn of verdriet niet meer mogen uiten. Het gaat meer om het uiten van je ontevredenheid over een probleem in plaats te zoeken naar een oplossing. Klagen is zeuren over een situatie, zonder constructief te zijn.

Soms is het dus best lastig om te bepalen of ik aan het klagen ben. Ik bepaal namelijk zelf, net als de anderen,  wanneer ik van pols moet wisselen. Ik wil graag een keer naar dag 3, maar probeer wel eerlijk naar mezelf te kijken. Moeilijk is het vooral aan tafel thuis, als we vertellen over onze dag. Want als ik vertel dat mijn groep 3 zoveel praatte en zo moeilijk stil te krijgen was, is dat dan klagen? Of vertel ik gewoon over mijn dag? En hoe constructief is het als ik hardop vaststel dat er meer was op de puberkamervloer ligt dan in de wasmand?

Het komt er op neer dat ik vast nog vaak op dag 1 beland, maar hopelijk wel steeds een stukje bewuster. Want al gaat mijn bandje helemaal stuk, ik ga het een keer redden tot dag 21!

Oja, en mocht je me willen volgen in de anti-klaagstrijd? Scroll even door naar beneden en vul je email in. Je krijgt dan een mailtje als ik een nieuwe blogpost heb geschreven. Zo mis je nooit meer een update of recept!